Malarstwo w zależności od okresu jest dyktowane co to jest sztukaróżnymi zasadami a nieodłączne pragnienie twórców do wyłamania się z kanonu zrodziło różnorodność okresów, które w tym artykule pokrótce postaram się przedstawić. Co to jest sztuka Przedmiotem tamtejszego okresu były sceny walki pomiędzy zwierzyną a łowcą, w których to scenach artyści skupiali się na jak najbardziej szczegółowym odwzorowaniu postaci zwierząt, postacie ludzkie natomiast potraktowane zostały jako ledwie zarys, kontur. Starożytność charakteryzuje znaczny wzrost poziomu techniki malarskiej w stosunku do okresu prehistorycznego. Malarstwo klasyczne charakteryzuje wyraźnie zarysowany kontur, chłodny koloryt, gładka faktura oraz statyczność. Dotychczas obowiązkiem artysty było obrazowanie pewnych problemów i nadawanie im siły oraz niezwykłości poprzez wizualną interpretację. Narzędziem artysty była ręka bądź mech służący za pędzel oraz wydrążona kość używana do pryskania barwnikiem.
Grecy na swoich dziełach przedstawiali zazwyczaj sceny mitologiczne, losy bogów oraz herosów. Ducha dzieł rzymskich reprezentuje malarstwo pompejańskie, gdyż to właśnie w Pompejach odnaleziono najwięcej fresków z tamtego okresu, przedstawiały one sceny z mitologii, pejzaże, portrety oraz martwą naturę. Monitor” oraz “Zabawy Przyjemne i Pożyteczne”. “Monitor”, redagowany na wzór angielskiego “The Spectator”, został pomyślany jako pierwsze w Polsce nowoczesne pismo poświęcone problematyce politycznej, społecznej i kulturalnej. “Zabawy” były natomiast przede wszystkim pismem literackim, drukującym zarówno przekłady, jak i dzieła rodzimych autorów. Pod królewskim patronatem rozwinęło się także czytelnictwo. Ignacy Krasicki pisał do władcy: “gust do czytania po wsiach rozmnożył się (…
Głównymi ośrodkami malarstwa starożytnego były Grecja, Rzym oraz Egipt. Absolwent Wydziału Psychologii warszawskiej WSFiZ w zakresie seksuologii klinicznej i sądowej oraz 4,5-letnich podyplomowych studiów Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej (CBT) z elementami terapii psychodynamicznej. Dzieło jest najczęściej dwuwymiarowe bądź dwuwymiarowe z elementami przestrzennymi, w zależności od kompozycji. Teraz, z powodów ewolucyjnych, kultura uwolniła sztukę od bezpośredniej zależności od siebie. Szukał opodal od siebie tej szczęśliwości, która tylko w nim się znajduje. To jedno z narzędzi poznawania świata, kształtowania siebie i relacji z innymi. Przedmiotów zaś takich w naszych czasach wytwarza się niezliczoną ilość. Lecz przy takich warunkach psychologja piękna byłaby uniemożliwioną, sztuka zaś – podrabianą sztuką: zapożyczanoby tylko jej technikę rymotwórczą lub malarską, dla wyrażania zasad naukowych lub etycznych, pozostawiając to samo funkcjonowanie duszy, które jest niezbędne dla osądzenia i przyjęcia tych zasad, t.
Prawda oznacza tylko zgodność wyrażania myśli z rzeczywistością przedmiotu, i dlatego jest jednym ze środków osiągnięcia Dobra; lecz sama przez się nie jest ani dobrem, ani pięknem, i nawet niekoniecznie zgadza się z nieminiemi“. Prawda powinna być dziedzictwem rozumu. Czyli historia sprzyja lepszemu porozumiewaniu się bardzo różnych ludzi – zaznacza Wołek. Malarstwo czyli sztuka plastyczna, jeden z najwcześniejszych przejawów ludzkiej twórczości. Sztuka nie może naśladować rzeczywistości, którą poznajemy w życiu ludzkiem lub w naturze. Kintsugi to coś więcej niż sztuka naprawiania naczyń. Sztuka obsługi penisa to coś więcej niż tylko rozmowa o penisie. To, co łączy sztuki z rzemiosłem i częścią nauk było dla myślicieli starożytności i średniowiecza daleko bardziej widoczne niż to, co je odróżnia. Dobrze więc pomyśleć nad praktycznym rozwiązaniem problemu potencjalnego zabrudzenia naszego dzieła sztuki. Niektórzy twórcy zamiast podpisu opatrywali swe dzieła jakimś oryginalnym znakiem, na przykład wizerunkiem zwierzęcia lub figurą geometryczną.
Skupiano się również na anonimowym charakterze dzieła. Bardzo widoczne są również elementy regionalne – charakterystyczne krajobrazy, przyroda czy architektura miejsc, w których mieszkają twórcy. Znane są również przypadki odzwierciedlania wyobrażeń religijnych. Psychologiczna natura piękna, jako zawieszenie czynności intelektu, tłumaczy nam zarazem, dlaczego nie może ono posiadać swoich kanonów ani sprawdzianów społecznych, i dlaczego wszelkie usiłowania w tym kierunku Tołstoja czy innych muszą albo pozostać bezowocne, albo też tamują działalność estetyczną duszy ludzkiej, wydają sztukę spętaną, karłowatą, pomimo najszczytniejszych idei przewodnich: w żadnym zaś razie nie mogą uszlachetniać sztuki, tak samo jak żadne „prawo“ nie może uszlachetnić ludzi. Nie istnieje jedna spójna, ogólnie przyjęta definicja sztuki, gdyż jej granice są redefiniowane w sposób ciągły, w każdej chwili może pojawić się dzieło, które w arbitralnie przyjętej, domkniętej definicji się nie mieści.